გახსოვს?
მითხარი:
- ყველას უყვარხარ,
ბედნიერი ხარ მეტად!
მე გიპასუხე:
- ყველას კი არა,
იმ ერთს ვუყვარდე, ნეტავ!

მელანქოლიის მოსვლას ჰგავდა მიწაზე სეტყვა
და გაჟღენთილი, ხორხოშელა თეთრი ბურთები,
ფანჯრის რაფიდან ტყაპა–ტყუპით მესროდნენ სიტყვებს,
რომ არასოდეს, არასოდეს არ დაბრუნდები.

გულო, მოწყენა ნუ გეუფლება,
ნურც მისკენ სავალ გზებს ნუღარ ელტვი.
მასზე ოცნების ხომ გაქვს უფლება
და ერთი მითხარ, რა გინდა მეტი?!

შენ ნუ გგონია, რამეს ვდარდობ, რამეს მივტირი,
ნურც იმას ფიქრობ, უზენაესს რამეს შევუთქვამ,
მე მიჭირს შენთან განშორება, თორემ სიკვდილი,
სიკვდილი რაა
სულის გაყრა ცოდვილ სხეულთან!

ასეთი რამე ვის გაუგია,
დგახარ ამაყად და ბედს იფერებ;
შენი სითეთრე სიჭაბუკეა,
ჩვენი სითეთრე ნიშნავს სიბერეს.

არც ერთ გრძნობას არ ეგების მიძალება,
არც – სიცრუით დაგებული კაკანათი;
სიყვარულზე ლაპარაკი ისწავლება,
სიყვარულს კი ვერ ისწავლი ლაპარაკით.

გთხოვთ გაუფრთხილდეთ!
წმინდა გრძნობას, ძვირფას საგანძურს,
დაიმახსოვრეთ, რომ სიყვარულს ფერება უნდა!
არ დაგიბრუნებთ აღარავინ უკვე დაკარგულს.
დაიმახსოვრეთ! სიყვარული არ არის ხურდა!

ატოტილი, ირიბი...
რატომ ტირის ტირიფი?
მთელი წელიწადია
გაღმა გასვლა სწადია.
ასეთივე პატარა, ასეთივე ირიბი,
იქ, მეორე ნაპირას,
სწუხს მეორე ტირიფი...

არდავიწყებას დაგპირდები და
როგორც ტკივილი მომეძალები,
როცა დაგკარგავ ავტირდები და
როცა გიპოვი მოგეკრძალები.

როდესაც დუმხარ, უფრო მათბობს შენი სიტყვები,
ასე მგონია უსასრულო ზღაპარს მიყვები...
როდესაც შორს ხარ, მონატრება უფრო მაგიჟებს,
და ვითვლი შენი დაბრუნების უხმო ნაბიჯებს!...

თოვლის ფიფქებმა ხეს ტოტები დაარხევინა,
ჩემს კულულებსაც დაეფინა თეთრი ფანტელი,
შენზე ოცნებამ ბევრი ცრემლი დამაღვრევინა,
და შენზე დარდმა ჩამომადნო, როგორც სანთელი.

ცა ხარ? ვარსკვლავად ვიქცევი კენტად.
ჯოჯოხეთი ხარ ჩემო ლამაზო?
ჩავიდენ ცოდვას, ჩამოვალ შენთან,
რომ სული ჩემი შემოგთავაზო.