... და როცა სულზე ვარდის ნამივით,
გადვივლებ ნეტარ წამთა ციალებს -
უცებ სამშობლო ტანში დამივლის,
გამაჟრჟოლებს და გამაჟრიალებს!...

ხან უზრუნველი მინდორთა შორის,
თეთრ ყვავილებში დამემალები,
მინდორს ანათებს ვარსკვლავი ორი,
და შემაჟრჟოლებს შენი თვალები...

ხან თუ მომავლის ხმით მიმღერია,
ხანაც წარსულზე ფიქრი მაშინებს,
ასი სიცოცხლეც არაფერია
იმ წუთთან, შენთან რომ მაკავშირებს!

შენ დაბრუნდები,
მე დაგხვდები
გრძნობადაცლილი,
შენ დადუმები...
მე ავტირდები
თოთო ბავშვივით.
შენ კვლავ ინებებ,
მე ვერ შევძლებ
განმეორებას,
მიედინება მერე დუნედ
ჩვენი ცხოვრება...

თქვენს შესახვედრად
გამოვრბოდი უგონოდ მთვრალი,
მწვავდით და მკლავდით,
ჩემს ცხოვრებაში თქვენ იყავით
პირველი ქალი,
რომელიც მწამდით!

მთელი დღე წვიმდა
და შენთან მოსვლა
მე ამის გამოც
ვეღარ შევძელი,
ათას მიზეზთა,
მიზეზთა გარდა,
ჩვენს შორის იდგა
წვიმის კედელიც...

როცა გული დაიღალა სიმარტოვით,
როცა ფერი დაეკარგათ სტრიქონებს,
მაშინ მივხვდი: ჩვენ არასდროს გაგვიცვნია
ერთმანეთი,
სულს სწყუროდა და მე გამოგიგონე.

ოცნება გულში თავის კვალს ტოვებს,
და მერე სული დიდხანს მარტოობს,
ვერ შეველიე სიყვარულს, თორემ
თქვენი დაკარგვა რაა ბატონო!

ვერ დამშვიდდა, არ დაბერდა
ისე მიაყარეს მიწა...
ავთანდილი რომ წავიდა,
მერმე სევდის მკლავზე იწვა!

გაუძლებს გული
ამდენ ტკივილს,
ამდენ ვაებას,
მაშინ, როდესაც
სიხარულსაც უნდა
გაძლება?!

თუ გინდ იყავ დიდი დიდზეც,
თავი ნუ მოგაქვს დიდად,
ხომ დიდი არის დიდი მზე,
მცირე ღრუბელიც ბინდავს

ახლა უკვე იოლია განსჯა,
დამნაშავე მე ვყოფილვარ, თითქოს,
რად დაგშორდი, - აუხსნელი დაგრჩა?
შენ რომ ჩემთვის არ დაგესწრო, მიტომ!

ჩემთან ტიკტიკი ხომ არ მოსწყინდა,
ახლოს არ მოდის, მინდვრებს დაივლის...
ჩამოირბინა, გული მომწყვიტა,
ხომ არ ეგონა მინდვრის ყვავილი?

პეპელას უყვარდა სანთელი, დაჰფარფატებდა თავზე,
კოცნა მოუნდა, აკოცა, დაიწვა ცეცხლის ალზე,
სანთელსაც გული ჰქონია, ცრემლი მოადგა თვალზე,
სიკვდილიც კარგი ყოფილა ცეცხლოვან სატრფოს მკლავზე!...

ისევ შევხვდი, ისევ ისე შევკრთი,
ორი სიტყვა ძლივს ვუთხარი ფიცივით:
"ღამეები ვტეხე - მეთქი შენთვის",
"ნატეხები მაჩვენეო" - იცინის!