თუ შენი სახე არ იქნება, ნუ მზეობს მზეცა,
რად მინდა მიწას ანათებდეს უშენოდ ზეცა,
მე ერთი დღეც არ გამითენდეს უშენოდ ქვეყნად,
შენი ორგული ნუ ცოცხლობდეს სხვაცა და მეცა.

მზაკვარი სხივი როგორ ქირქილებს ბროწეულებზე...
იმას ჰგონია, აქ განზრახ შეხვდნენ ჩვენი გულები!
წამო, გავიქცეთ, თორემ სიჩუმით დაქანცულები,
პირს რომ გახსნიან, ალბათ გაგვცემენ ბროწეულები.

ნიავი ღრუბლებში ქარივით შექროლდა,
ნისლებმა დაიდგეს ლამაზი კარავი,
თვით ღმერთიც რომ იყოს ჩემს გვერდით, ვკითხავდი:
– უფალო, არ გიყვარს არავინ?!

ტოტზე იჯდა და ღამეს ათევდა,
დამჭიკჭიკებდა მაღლიდან,
ჩემს სიცოცხლეს რომ აფერადებდა,
ის ჩიტი სადღაც გაფრინდა!

ბინა თუ არ მოგირთავთ პიკასოთი, მანეთი,
და არ მოგეძევებათ ცოლ–ქმარს ერთი მანეთიც,
მაინცა ხართ მდიდრები
თუ გიყვართ ერთმანეთი.

გადაუვლიათ ანანურზე თოვლისფერ ღრუბლებს,
დ თუთარჩელა კრიალებს ცაზე.
შენ ლამაზდები ამ წელიწადს უფრო და უფრო...
ეს სიყვარულმა, სიყვარულმა იცისო ასე!

ზამთრის დღეები იცვლიან იერს,
მთვლემარ ბუჩქებში მარტი ბურჯაობს,
ქუჩის კუთხეში ყიდიან იებს,
ვიყიდი – მაგრამ...
ვის მივუტანო?!

სევდებმა უღმერთოდ დამტორეს და
ფიქრები დამიყარეს დაჭრილები,
ვაიმე, თუ მართლა დამტოვეს და
ქვეყნად აღარავის არ ვჭირდები!!!

ჩიტებმა ჟივ–ჟივით ცის თაღი მოხაზეს,
ქარმა სიმინდებში თავი ისახელა,
... ცას სილა გააწნეს გვალვისთვის ლოყაზე,
იტირა...
თითებად დააჩნდა ცისარტყელა.

ვარდობის თვეში დავიფიცებ მზერას ქალწულის,
რომლის თვალებში ღიმილი და გაზაფხულია,
ჩავეკონები შავთვალება კოპწია ასულს,
რომლის საკინძეც ჩემთვის
მუდამ დაღილულია...

მოდიხარ ჩემსკენ
მხიარული და ოდნავ მთვრალი,
შენს ნაზ ღიმილში
მოკიაფე მთვარე ფითრდება,
ახლა მგონია
ამოსხლტება თვალთაგან ალი,
და წამწამებზე
მწვანე ცეცხლად წაგეკიდება!