რისი გეშინია, შენი აჩრდილია,
დაგდევს და სურვილი აწვალებს,
შენი კოცნა უნდა? არც გასაკვირია,
მას კოცნა აკვანში ასწავლეს!

დაგინახავ და... გაზაფხული მყარდება ირგვლივ,
შუა ზამთარშიც მეყურება შრიალი ხეთა,
რაც მართალია - მართალია, გულწრფელად მიკვირს:
ყველა ჩემსავით რომ არ ღელავს, როცა შენ გხედავს!

რას გიყურებ?..
სურთ ამ თვალებს, უმეცართ,
შეგამჩნიონ ნაკლიცა და მშვენებაც...
თორემ, თუკი შემიყვარდი უეცრად
ყველაფერი კარგად მომეჩვენება.

ვაი რა ცუდად გიცვნივარ ,
რა ტყვილად გდებდი იმედებს,
მე ასი გულის ღირსი ვარ,
შენ ერთიც ვერ გაიმეტე.

შენ ამაყი უშიშარი,
მეც გულდიდა
როგორც ყველა ლამაზმანი,
ხარ აპრილში საბალახოდ გამოსული ხარი,
მე კი - შენდა წასალეკად მოვარდნილი ალაზანი...

თავს ვერ ვერევი,
თავს ვერ ვერევი,
ცრემლი მელევა,
დარდით ვბერდები...
წვიმის წვეთები,
ბევრი ფერები,
მოვალ შენთან და...
მოგეფერები!

თუ მწარეს გეტყვი და შხამიან ნესტარს გიტოვებ,
შენ წყენა გრჩება და ტკივილი,
მაგრამ იცოდე:
უფრო მეტად ვსჯი ჩემს თავს თვითონვე,
ნესტარს ვტოვებ და,
ფუტკარივით ვტოვებ სიცოცხლეს...

ჩუ, ყური მიგდე, ზღაპარს კი არა,
მე შენ მომხიბვლელ რომანს გიამბობ...
მაშ ამომიწყდნენ ყველა ლექსები
თუ ტკივილები ვერ დაგიამონ.

ვეწვალები და სულში ვერ გწვდები,
რა ღრმა ყოფილხარ, ადამიანო?!

გვირილას მე რომ მომეცი,
შენს სახელს ჩუმად ვეტყვი...
ვიცი ყვავილი შენს სათქმელს,
თავის სიკვდილით მეტყვის!

ვგონებ ცოდვის ზღვაში ვიძირებით,
გულის გახეთქვამდე ვყვირი მე,
დანაღმულია დედამიწა გვირილებით,
ფეხი არ დაადგათ გვირილებს!

მოვიდა წვიმა,
წვიმა წკრიალა,
დატოვა ცრემლი და
ჩაიარა.
მოვარდა ქარი,
ქარი გრიალა,
დატოვა მტვერი და
ჩაიარა.
მზე აშრობს ქვებად
ქცეულ იარებს, -
მოხვედი შენ და
შენც ჩაიარე...

რაც შენ წახვედი
დამეტყო დაღლა,
დამეტყო დაღლა,
დაუძლურება.
მე შენი დარდი
მაწუხებს ახლაც,
შენი დარდი და
არდაბრუნება...