წავალ, დავეცემი მინდორთან,
დაღლილი ლექსით და წვითა,
განა სიყვარული მინდოდა,
სხვა რაღაც, უფრო წმინდა!

მე მიყვარს, როცა შმაგი წკარუნით
ქარი ატირებს ცაში მავთულებს,
არ მწამს სიცოცხლე უსიყვარულოდ,
მე ქალი ვარ და ვერ გამამტყუნებთ!

მთები აჭრელდა როგორც ჟირაფი,
მატარებელი მიჰქრის ბინდებად,
ახლა იწყება წიფის გვირაბი,
თქვენ ხომ არაფრის შეგეშინდებათ?

ლარნაკში ვტოვებ დამჭკნარ ყვავილებს,
სანთელი შანდალს დაეღვენთება,
გული მეორედ არ იყვავილებს,
რაც იყო, აღარ განმეორდება!

შენმა სიკეთემ მონობის ხვედრს რაც მაზიარა,
შენთვისღა ვცოცხლობ, სიყვარულის დიდო ბატონო,
და ამ წერილშიც შენს გულისთქმას სიბრძნით კი არა,
მსურს ღირსეული მოკრძალებით დავეპატრონო!...

მოხვედი,
თან მოგყვა იების ღიმილი,
ფიქრმა აიწყვიტა,
გულს რითი ვუშველო?
წახვალ და
ჩამოთოვს ფიფქებად ფიქრები,
წახვალ და...
როგორღა ვიცხოვრო უშენოდ?

ათრთოლებულმა მოგხვიეთ ხელები,
და ვშიშობ, რომ ტანი თითებში ჩადნება,
თუ ხვდებით, რა რიგად მეჟრუანტელებით,
ასეთი კარგი და ასეთი თავნება!

ვერ გამოვნახე შენთვის ადგილი,
ამ კარჩამოხსნილ, ცარიელ გულში,
დაგკარგე კიდეც ასე ადვილად,
ასეთი ტანჯვით ნაპოვნი გუშინ!

ფრთამოტეხილი ხოხობივით შენს
სარკმელთან ფართხალებს დილა,
ფრთხილად, ამ დილას დამსხვრეული
სხივები სტკივა...
კარი გაუღე! ნუ მიიღებ გულგრილად, ცივად,
ფრთამოტეხილი ხოხობივით შენს
სარკმელთან ფართხალებს
დილა...

მე გავთხოვდები შემოდგომის ბოლო შაბათ დღეს,
ღამე იქნება წვიმიანი და ძალზე გრძელი...
შენ ბოღმიანი მაგარ ღვინოს მიეძალები,
ღმერთო, ის ღამე ვისთვის უფრო იქნება ძნელი?!

დღევანდლამდე ჭეშმარიტად ქვრივი მე არ მყვარებია,
ჩემი ტუჩი, ქვრივის ტუჩებს ვფიცავ, რომ არ ჰკარებია,
მაგრამ დახე, ამ ცხოვრებას წრფელი გულით შემოგჩივი,
შემიყვარდა ის წყეული, შენი ოთარაანთ ქვრივი!

მე არ მითხოვია შენთვის აღსარება,
ჩვენი განშორება იყო განაჩენი,
მხოლოდ სიყვარული რჩება მოგონებად,
რადგან სიცრუეა ყველა დანარჩენი...

წამია, მე რომ დამღლის და დამწვავს,
ტკივილის მაინც არ ღირს გამხელა,
ერთი წამია, ო, მაგრამ ამ წამს
ბედნიერება ჰქვია სახელად!...

შენ სიხარულის წვიმით მოხაზე
ცა - დაჭედილი ოქროს ნალებით,
ატმის ხავერდი გეწვის ლოყაზე
და გაზაფხული მოგაქვს თვალებით...