ჩემს წელიწადში ხუთი დროა
გაზაფხული
ზაფხული
შემოდგომა
ზამთარი
და...
დრო, რომელიც გამოვიგონე.

გამოვიგონე...
რათა, შენი ნაზამთრალი სხეული ეიფორიანარევი სუნთქვით გამეცოცხლებინა,
დამსკდარ ტუჩებში იასამნის ყვავილად ჩაგჯდომოდი
და მეთქვა გაზაფხულია!

გამოვიგონე...
რათა, ტალღად დამეხატა ჩემი ვნება, და ნაპირზე მძაფრი შეგრძნებებისაგან გამორიყულს
გცოდნოდა, რომ ზაფხული დადგა.

გამოვიგონე...
რომ შენს სისხლძარღვებში ბოლო სიმთვრალესავით მეხეტიალა და
გონდაკარგულს ნაყოფიერების ქალღმერთივით
თავს დაგდგომოდი, როგორც
შემოდგომა.

გამოვიგონე...
რათა, მცხუნვარე ემოციებისაგან დაღლილს წუთით ჩაგძინებოდა და ჩემი თმები
საბნად დამეფარებინა შენთვის, უკვე თეთრი...
ზამთარია...

გამოვიგონე...
რათა კიდევ ერთხელ მოსულიყო გაზაფხული...

ჩემს წელიწადში ხუთი დროა
გაზაფხული
ზაფხული
შემოდგომა
ზამთარი
და...
დრო, რომელიც გამოვიგონე….

იცი?! ცოტა მოვიწყინე. უშენობა დამეტყო...
იცი როგორ მომენატრე?! სიტყვები არ მაქვს, რომ გითხრა ყველაფერი.
ყელში მეჩხირება თითოეული სიტყვა, რაც შენთვის მაქვს სათქმელი. ძალიან, ძალიან მომენატრე...
ჩუმად ვარ და ეს სიჩუმე ყველაფერს ამბობს. გული ყვირის, ბოლო ხმაზე ყვირის, მაგრამ მისი ხმა ჩემს გონებასაც კი არ ესმის ან არ სურს, რომ გაიგონოს. მგონი უფრო არ სურს, იმიტომ კი არა, რომ სიმართლის ეშინია... არა!!!..
უბრალოდ იმიტომ, რომ არ სურს შენზე ფიქრი.
გონებას არ სურს შენი სიყვარული დამეუფლოს. მაშინ ხომ გული გაიმარჯვებს.
დამარცხება არ სურს.
გული კი ყვირის... იბრძვის... მაგრამ მისი ხმა ჩემს სიჩუმეში იკარგება...
მაპატიე...
მე ხმას ვერ ამოვიღებ, სანამ შენ არ მეტყვი... შენ კი დუმხარ...
მაშ სიჩუმემ გაარკვიოს ყველაფერი.
იცი?! ცოტა მომენატრე... უშენობა დამეტყო...
იცი როგორ მიყვარხარ?!..