ენა ვაჟასი და გალაკტიონისა,
ენა ნიკორწმინდის, გრემის, სიონისა,
ენა ყვავილების, მზის და ბულბულების,
დღეს შენ პატრონი ხარ განძის, ფუფუნების,
უნდა მოვუაროთ დიდი რუდუნებით.

რა ლამაზი დღე გაქვს,
რა მზიანი დარი,
გახსნილია ქვეყნად
შენთვის ყველა კარი.

ჩქარა! ჩქარა! ჩქარა!
ქარსაც გაასწარი,
თუ გინდა, რომ ქვეყნად
არა გყავდეს ცალი.

თუ გინდა, რომ მამულს,
გული გაუხარო,
აიტაცე წიგნი,
წიგნი - ცოდნის წყარო!

- კლასში ყველაზე ძლიერი
ვინ არის თქვენთან, მაიკო?
- ვინა და, მასწავლებელი,
ნუთუ არ იცი, მამიკო?!

შენ როცა დიდი გოგო იქნები,
სულ სხვანაირი გამოცდილებით,
არ დაივიწყო, გემუდარები,
შენი პირველი გაკვეთილები!

ტყუილის მთქმელს, ცრუს და ორგულს,
ნუ გაიხდი თანამგზავრად,
თორემ ბოლოს დაინანებ
და ჩაგყვება გულში ჯავრად.

ვიდრე სიტყვას წარმოსთქვამდე,
გაცხრილე და თქვი შერჩევით,
ამით ტყუილს განირიდებ
და სიმართლეს შეეჩვევი!

და თუ რამეს დააშავებ,
თამამად თქვი: „მე ვიყავი!“
სხვას ნუ ერჩი... დამნაშავედ
აღიარე შენი თავი!

ტყუილ მოწმედ არვის გაჰყვე,
ქედი არსად დაიხარო;
ტყუილის თქმას, გირჩევნია
გულში ტყვია დაიხალო!

ჩემო ბალღო, ჩემო შვილო,
ჩემო ნორჩო მეგობარო,
გთხოვ, მოხუცის დარიგება
ანდერძივით მიიბარო!

ის კი არ არის ბიჭობა,
რო გამაგრებდნენ, მაგრობდე.
ბიჭს მაშინ დაგიძახებდი,
თავისთავადა ვარგობდე.

არც ის მგონია ბიჭობა,
ვისაც ერევი, ახრჩობდე,
ბიჭს მაშინ დაგიძახებდი,
რომ სხვის დამრჩვალსა სწამლობდე.

მითხარ, ვის უთქვამ ბიჭობად
დამჩაგვრელებსა სწყალობდე?
აბა, ბიჭობა ის არი,
დაჩაგრულთათვის წვალობდე.

არც - რა ბიჭობა ეგ არი,
მაძღარი ჰმღერდე, ჰგალობდე,
თავი მოგქონდეს სხვებზედა
და ამის გამო გვშარობდე.

მგოსნობას არვის აცლიდე,
მუდამ ჰკვეხდე და სცხარობდე.
ბიჭს მაშინ დაგიძახებდი,
მშიერ-მწყურვალიც ჰგალობდე.