შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა…
დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა,
შენს ერთ სიტყვაზე ქალაქები აშენდებოდა
და დაიწყებდა უდაბნოში შრიალს წალკოტი.
ერთი შეხედვით ვაკაცების გულებს დაჰკოდდი
და მზის თინათინს დაჩრდილავდი თვალთა ციალით.
დალოცდი ლაშქარს და იმ ღვთიურ ლოცვის გამგონეს
არ ექნებოდათ სპათა შენთა მტერთან ზიანი.

შენ ხატაური აბრეშული დაგშვენდებოდა…
დაგშვენდებოდა… ეჰ, რარიგად დაგშვენდებოდა.
შენს ნატიფ სახეს ნიავიც რომ არ შეჰხებოდა,
სპილოს ძვლისაგან ულამაზეს კოშკს აგიგებდნენ.
ცისკარზე, როცა ქაშუეთის ზარებს დარეკდნენ,
აღიგზნებოდა შენის ლოცვით წმინდა ტაძარი
და შენს გვიგვინთან მოკრძალებით ქედს მოიდრეკდნენ
ორბელიანი და ამაყი ამილახვარი.

შენ რუსთაველის სიყვარული დაგშვენდებოდა...
დაგშვენდებოდა და რარიგად დაგშვენდებოდა.
ბევრი თაობა გაივლიდა ჟამთა შარაგზას,
შენ კი ლექსებში იცოცხლებდი, კარგო, მარადჟამს.
დიდი პოეტი მიგიყვანდა ხალხის გულებთან,
ვარსკვლავებივით დაგვხედავდნენ შენი თვალები
და ვით დიდებას აწ გარდასულ საუკუნეთა,
სულ ერთი არის, მე შენ მაინც შეგიყვარებდი.

შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა.

იოსებ ნონეშვილი

ტრამვაის ხაზთან იდგა გოგონა,
ყელამართული და სხივმოსილი...
მე გაზაფხულის სუნთქვა მეგონა,
რა გოგო იყო ის დალოცვილი.

მხრებზე ნაწნავი ისე ეყარა,
მელანდებოდა შორი ქორწილი...
მისთვის მინდოდა ცა და ქვეყანა,
რა გოგო იყო ის დალოცვილი!

ბაგეს ღიმილი ისე ასხლიტა,
ალბათ ვეგონე ვიღაც მოცლილი,
განთიადს ჰგავდა სილამაზითა,
რა გოგო იყო... ის დალოცვილი!

ელვა - ღიმილი მიძღვნა წამითა,
ერთი მოხედვა მაინც ინება...
და მერე...
ისე უცებ წავიდა,
როგორც მდინარე მიედინება.

ინისლებოდნენ ლიანდაგები,
ქალაქი ჩემთვის გახდა ტრამალი...
მივაცილებდი წყლიან თვალებით
და მაფრთხილებდა ზარი ტრამვაის.

იმ წუთში არვინ აღარ მახსოვდა.
მასზე ფიქრებს კი ვერ ვიშორებდი...
გამომაფხიზლა ვიღაც ნაცნობმა
და დამახვია ქვეყნის ჭორები.

გავეპასუხე,
უცებ მოვცილდი,
არავის ნახვა აღარ მეწადა,
რა გოგო იყო ის დალოცვილი,
რა უცნაურად გამომეცხადა.

...წყვილი ნაწნავი მხრებზე ეყარა,
და ჩახჩახებდა, როგორც ქორწილი...
მისთვის მინდოდა ცა და ქვეყანა,
რა გოგო იყო... ის დალოცვილი!

გამორბის მდინარე ბღავილით,
ნაპირებს ცრემლი მოვწმინდე.
ფერდობზე წერწეტა ყვავილი
მაგონებს შენს თავს და მოვწყვიტე.

იმ ხევში მკივანა შურთხია.
მომწყინდა ბილიკზე წანწალი.
მე შენზე ოცნებას ვუფრთხი და
გულს მაინც ედება ხანძარი.

სვანეთში, მთებშიაც დამმშვილდე,
მიყვარხარ, ვინ იცის რარიგად...
ეგების ლატფარზე დავმშვიდდე,
ბარში რომ ვშფოთავდი ღარიბად.

მაფიქრებს ღრუბელი მღელვარი.
მივდივარ, გზა მხვდება ახალი.
სვანეთში ბევრია მწვერვალი
და შენ ხარ ყველაზე მაღალი...

სიმონ ჩიქოვანი

მიყვარხარ ძლიერ... ძლიერ... რაც გადის დრო და ხანი,
მე უფრო მეტად მიყვარს შენი პატარა ტანი.

შენი შავი თმის ბუჩქი, ეგ თეთრი შუბლის სერი,
თვალები გიშრისფერი, ლოყები ვარდისფერი.

შენი თითები მიყვარს, ორი პატარა თათი,
ო, იცი როგორ მიყვარს ოდნავ შეხებაც მათი,

ო, იცი როგორ მიყვარს გამოუთქმელი ენით?-
შენი გრძნობების სიღრმე, სულის სიმაღლე შენი.

მე დარდიც მიყვარს შენი, შენი ღიმილიც ფართო,
მე ცრემლიც მიყვარს შენი, შენი კისკისიც მართობს,

მე შუქი მიყვარს შენი, რა არის მისი ფასი!
მე ჩრდილიც მიყვარს შენი, მზის დაბნელების მსგავსი.

მიყვარხარ ძლიერ, ძლიერ... მწვავს შენი ტრფობის ალი,
მიყვარხარ ძლიერ, ძლიერ... მთელი გრძნობით და ძალით...

მთელი სამყარო ვრცელი, შენით არსებობს ჩემთვის,
რაზეც კი ვფიქრობ, ყველა ფიქრს შენზე ფიქრი ერთვის.

ძილში ჩემთან ხარ სიზმრად, ფიქრში ჩემთან ხარ - დღისით.
გულის ძგერის ხმა მესმის - შენი ხმა არის ისიც.

შენთვის მივწვდები მწვერვალს, დიდების ყველა მნათობს,
დიდებას დავთმობ შენთვის, შენთვის მწვერვალებს დავთმობ.

შენი ოცნებით ვხარობ, შენს დარდს ვატარებ დარდად,
მე სხვა სურვილი არ მაქვს, შენი სურვილის გარდა.

მსხვერპლი ყველაზე დიდი, მე მეჩვენება მცირედ,
რადგან შენ გსურდა იგი, რადგან შენ შემოგწირე.

შენს მცირეოდენ წყენას, სულ უმნიშვნელო წვრილმანს
სდევს ჩემი სევდა დიდი, ჩემი ცრემლების წვიმა.

მიყვარხარ ძლიერ, ძლიერ, მიყვარხარ ცხადად, მალვით,
როგორც აროდეს არვინ, არ ჰყვარებია არვის...

ეს სიკვდილს უდრის თითქმის, ეს შეუძლოა თითქმის,
შენ ერთს გეკუთვნის ყველა, რაც სიყვარულად ითქმის:

ძმაც ვარ, სატრფოც ვარ შენი, მამაც, დაო და დედავ,
მე შეყვარებულს ყველას შენს სახებაში ვხედავ.

სატრფოვ, შვილო და დედავ, ჩემო ძვირფასო ცოლო,
ყველას მაგივრად, ერთად, მე შენ მიყვარხარ მხოლოდ.

რა მაბადია ქვეყნად ამ სიყვარულზე კარგი,
ძლიერ მიყვარხარ, ძლიერ, ვარ შენი ტრფობით შმაგი.

თუ ტრფობისათვის რამე ჯილდო იქნება ბოლოს,
ის შენ გეკუთვნის მარტო, ის შენ გეკუთვნის მხოლოდ.

ნაყოფი მისი არი, ვინც ნორჩი ნერგი დარგო,
ეს სიყვარული დიდი შენ შემასწავლე, კარგო.

შანდორ პეტეფი

ქალებს გაუმარჯოს! ყველა ქალს! შავთვალება, მწვანეთვალება, ცისფერთვალება, თაფლისთვალება, ლურჯთვალება ქალებს! ქერათმიან, შავთმიან, ალისფერთმიან ქალებს გაუმარჯოს!

თონესავით მხურვალე ქალებს, აგვისტოს ზღვასავით მომთენთავებს, აპრილის ნიავივით გრილ ქალებს, თოვლივით, ვერცხლივით ცივ ქალებს გაუმარჯოს! ყველას!

ზაფხულისა და ზამთრის ქალებს! დღისა და ღამის ქალებს, დილის ქალებს! ქალებს - მდინარეებს! ქალებს -მწვერვალებს! ქალებს - ოკეანეებს! ქალებს - ქარებს!...
გაუმარჯოს!

ქალებს - ფრთებს გაუმარჯოს!
ქალებს - პირამიდებს!
ქალებს - აისბერგებს!

იმ ქალებს, რომლებიც ვნებით დამუხტული ძუძუებით უსმენენ სამყაროს და ჯადოსნური თვალებითაც უსმენენ და ბაგეებითაც!
იმათ სინათლეს გაუმარჯოს!

რომლებსაც სულ სადღაც მიეჩქარებათ და თითქოს გვღალატობენ და ერთდროულად თითქოს ერთგულები არიან და ჩვენ ვუყვარვართ!

იმ ქალებს, რომელთა ალერსი და ღიმილი, მიმოხვრა მილიარდი წლისაა უკვე და რომელთა სადღერგძელოს მეფეებიც მათივე ქოშით მათსავე წინაშე
დაჩოქილები სვავდნენ!

იმ ქალებს გაუმარჯოს, რომლებსაც ვერასდროს ვეღარ შევხვდებით და მაინც გვიყვარს და იმ ქალებს გაუმარჯოს, რომლებსაც ვხედავთ ყოველდღე და მაინც გვიყვარს! და გვიყვარდა და გვეყვარება!

ფიძიამის ქალებს, საჰარის ქალებს, განგის ქალებს, სტეპების ქალებს, ოკეანეებისა და ზღვების ქალებს, პრერიების ქალებს, კონტინენტების ქალებს და რა თქმა უნდა, ქართველ ქალებს!

მათ ტაჯმაჰალებს გაუმარჯოს! მათ მელოდიებს! მათ ფერებს - მათ მწვანეს, მათ წითელს, მათ ყვითელს, მათ თეთრ, მათ შავს გაუმარჯოს!

იმ ქალებს გაუმარჯოს, რომლებსაც პოეტები ჰყავთ და იმ ქალებს გაუმარჯოს, რომლებსაც არა ჰყავთ პოეტები, არც ჰყავდათ და არც ეყოლებათ!

მათ სანაპიროებს, მათ ქუჩებს, მათ ოთახებს, მათ ტელეფონებს, მათ აბაზანებს, მათ მისამართებს, მათ საწოლებს, გაუმარჯოს!... მათ სუნამოებს, მათ სუნთქვას, სურნელს!...

მათ ასწლეულებს, რომლებშიც ცხოვრობდნენ და მათ ასწლეულებს, რომლებშიც კვლავ დაიბადებიან!

იმ ქალებს გაუმარჯოს, სიყვარულში რომელთაც გაუმართლათ და იმ ქალებს, რომელთაც არ გაუმართლათ!
მათ სიზმრებს გაუმარჯოს!

მათ სხეულებს, მათ კაბებს, მათ კოსმეტიკას და მაკიაჟს გაუმარჯოს! მათ თეძოებს, ფეხებს, ყელს, ტუჩებს, მკერდს, მათ სიცოცხლეს, მათ აზღუდებს, მათ კვნესას...

რომ კვდები და კვდები და კვდები მათში და მაინც ცოცხალი ხარ და თავდები და თავდები და თავდები მათში და მაინც იწყები...

რომ კვდები და თავდები და რომ ცოცხლდები და იწყები და თავდები, კვდები, ცოცხლდები...

იმ წამებს, იმ წამებს გაუმარჯოს!

მიყვარხარ ცამდე და ციდან უკან,
ტუჩები შენი, ვარდივით ნაზი,
ყოველი ასო, ყოველი ბგერა,
ყოველი ნაკვთი, ყოველი ხაზი...

მიყვარხარ ცამდე და უფრო მეტად,
მაგიჟებს შენი თვალების ფერი,
მიყვარხარ, როგორც ვალენტინს ჯული
და გალაკტიონს უყვარდა მერი.

ღიმილი შენი, უგონოდ მათრობს
და შეშლილივით მერევა ფეხი,
ყოველ წამს ისე უღონოდ გნატრობ,
როგორც პრინცესას, უბრალო გლეხი.

იღიმი ახლა სიტყვების გამო
და რომ იცოდე გულში რა ხდება,
დაიჯერებდი, რომ თუ ვისურვებთ,
ჩვენთვის ყოველი ნატვრა ახდება.

მიყვარხარ ცამდე და უფრო ზევით,
იქ სადაც მთვარე სირცხვილით დნება,
მიყვარხარ გულში, ისე ღრმად, სადაც
სიყვარულია ათივე მცნება...

მიყვარხარ ცამდე და ციდან უკან,
ტუჩები შენი, ვარდივით ნაზი,
ყოველი ასო, ყოველი ბგერა,
ყოველი ნაკვთი, ყოველი ხაზი...

თორნიკე ნაროზაული

შენ - ჩემი ქრონიკული სიყვარული,
მე - შენი ქრონიკული მონატრება,
სახადი, რომელიც ჩემია და
რომელიც არასოდეს მომეხდება.

შენ ჩემი სისუსტე და სიძლიერე,
მე შენი შიში და შეშფოთება.
"თქვენ ალბათ თავადის ქალობა გსურთ,
დაბრძანდით, გარეთ ეტლი გველოდება"

დღეები მიდიან და გვშორდებიან
ბადე სადღაც გდია დასაკემსი,
მე - რა გჭირს, ხომ არ დამეღალე?
და ცივი პასუხი "არაფერი".

"იქნებ სიზმარია ყველაფერი.?"
იყუჩე, ნუ ცდილობ გაიღვიძო,
ცხოვრების მტანჯველ სისატიკეს,
ნუ ცდილობ თვალებში გაეხირო.

და თავადს - უმიწოს და უმოსახლოს
მომდევს წუთიერი შეშფოთება-
ვაითუ თავადის ქალს მოჰბეზრდეს და
წავიდეს - გარეთ ეტლი ელოდება.

გიო ანდრონიკაშვილი

შენ გაშლი მკლავებს
ფეხებს და თრთოლვით
დაუცდი ნუშის
დაკვირტულ რტოებს.
გაზაფხულს კლავენ
უხეში თოვლით
და როგორც გუშინ
მე გტოვებ!გტოვებ!

მე მოვალ დილით,
როდესაც შენში,
სიზმარი ბოლო
აკორდს აიღებს..
და ისევ შიშველს
აგიყვან ხელში,
შერცხვება თოვას
და გადაიღებს.

მიგაწვენ ვარდის,
ფურცლების ზვინთად,
ხარ - ირემივით
მოგიძოვ ვნებას
და ისევ ბარდნის,
და შენთან მინდა,
და რაღაც ჩვენზე
უზომო ხდება.

მზე დადნა
შენი განცდების ცქერით,
გაიძრო ზეცა
და შენსკენ მოდის
და ვდგავარ,
როგორც სამყაროს მცველი,
და ვიბრძვი
შენი სურნელის ტოტით..

გიორგი ზანგური