* * *

ღამეა, გარეთ ქარი ქრის ისევ,
შენ ისევ დარდობ და ძილში შფოთავ,
შენ მასზე ფიქრობ ისევ და ისევ,
მე კი შენს ფრთაშლილ ოცნებებს ვლოცავ!

წვიმის წვეთები ჩემს ხელისგულზე
შეხედე, შენი ცრემლისფერია,
თუ მიგატოვეს მარტო კლდის ქიმზე,
თუ მათთვის ეს ჯერ "არაფერია."

თუ სიზმარივით გასრულდა ნატვრა,
თუ დაუკეცეს ოცნებას ფრთები,
ლაჟვარდისფერი თუ დასწვეს ნატვრა,
თუკი ცისფერ რაშს შეხსნეს ეჟვნები...

თუ გვიან მიხვდი, რა ვუყოთ მერე,
კეთილის გვერდით ცხოვრობს ბოროტი,
თუ გვიან მიხვდი, რა ვუყოთ მერე,
გულივით კაცმაც იცის ღალატი.

გარეთ ქარი ქრის - ფოთლების სევდა,
შენ კი შენს ბედთან თამაშობ ჭადრაკს,
ქარს გაატანე ეგ შენი სევდა,
მე მოგიყვები საოცარ ამბავს.

როდესაც ქარი დაჰქრის და ავობს,
ქვითინისმაგვარ ხმას რომ გამოსცემს,
მგონია, სატრფო წაართვეს მასაც
და დღენიადაგ იმას დაეძებს...

მგონია, როცა ცას ნისლი ფარავს,
შენი დარდები ცაში გაფანტეს,
მე ნიღბიანთა ღალატი მზარავს,
ალბათ ნამუსი სადმე დაკარგეს.

გარეთ ქარი ქრის, წვიმის წვეთები
შეხედე, შენი ცრემლისფერია,
თუ გაუკოჭეს შენს ბედს ფეხები,
შენ ამაყად სთქვი: "არაფერია!"